İlgi ve Kıymet Sonuç Mutluluk

İlgi görmek ve göstermek, kıymet bilmek ve bildiğini hissettirmek belki de günümüzün en çok ihtiyaç duyduğu şey . Belki bizim şifa ve mutluluk kaynağımız. Belki de çağımızın hastalığı bunları yapmamak ya da yaptığımızı sanmak . Çünkü hepimiz ilgi görelim ve kıymetimiz bilinsin isteriz. Ama acaba biz ne kadar gösterir, ne kadar biliriz ? Kendinizi bu konuda hiç sorguladınız mı? Mesela birey olarak, sevdiklerinizle ne kadar ilgileniyor, onlara ne kadar vakit ayırıyorsunuz? Bir çoğumuz ailemizin ya da sevdiklerimizin maddi ihtiyaçlarını karşıladığında, onları başkalarına muhtaç etmediğinde, pahalı hediyler aldığında ya da bir kez olsun sarılmadan, öpmeden, kokusunu içine çekmeden sadece sevdiğini dile getirdiğinde onlara ilgi gösterdiğini veya kıymet bildiğini düşünür. Oysa ilgi göstermek , kıymet bilmek bu değildir. Şimdi bir çiçeği düşünelim çiçeğin güzel açması, yaşaması için gerekli olan şeyler nelerdir? Cevabı çok basit bir çoğumuz güneşe, suya, toprağa, havaya der. Peki çiçekle ilgilenen birine sorsak o ne der biliyor musunuz? Evet bunlara ihtiyaç vardır fakat onunla ilgilenmenize ona vakit ayırmanıza en az hava kadar, su kadar ihtiyaç vardır. Bir bitki bile bunlara ihtiyaç duyuyorken İşte biz insanların da mutlu olmak için , bazen yaralarını sarmak ve iyleşmek için, kendini bulmak için, etrafına iyi gelmek için, sevgi gibi, ilgi gibi güzel şeylere ihtiyacı vardır. Sevgi, ilgi , kıymet bilmek, değer görmek İnsan olmanın fıtratında olan bir duygudur. Bitkiler bile saydığımız onca güzelliğe muhtaç ise biz fıtratımızda olan o güzel duyguya nasıl ihtiyaç duymayalım? Bebekleri düşünelim, onlar nasıl büyür ya da aile bireyleri bebeklerin ihtiyacını nasıl karşılar ? Yine cevabı çok basit onlara gösterilen özen, ilgi ve zaman. İşte ailelere bu noktada çok fazla sorumluluk düşüyor. Çünkü bebekken ihtiyaç duyulan bu duygulara büyüyünce insan bazen daha çok ihtiyaç duyuyor. Fakat biz büyüdükçe ilgi gibi , zaman gibi şeylerden mahrum bırakılıyoruz. Niye mi? "İş var, çevre var , etraftakiler ne der diye düşünmek var." Oysa etraftan önce insan ailesini, sevdiklerini düşünmeli. Peki önce "başkaları ne düşünür dediğinizde" ne mi oluyor? Çocuklarınız, sevdikleriniz sizden uzaklaşmış, belki de sizde görmediği şefkati, sevgiyi, ilgiyi, merhameti, kıymeti başkalarında arıyor, bazen buluyor çoğunlukla ise hayatını mahvediyor. Birilerinin iki güzel sözüne inanıp size sırt çevirebiliyor. Peki ya gerçekten başkalarının ne dediği, işiniz, paranız, sevdiklerinizi kaybetmeye değiyor mu? Sadece sizden beklenen ilgi, sevgi, şefkat ve merhamet. Bunu yapmakta aslında hiç zor değil. Ben dediklerinzi yapmak istiyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum diyorsanız hemen formülü size söylüyorum. Bir kez olsun eşinize ya da sevdiklerinize yaptığı bir şey için teşekkür etmek , eline sağlık demek, bir tebessüm etmek, birazcık saçını okşayıp onlara sarılmak, bazen yürüyüş yapmak, bazen onlarla oyun oynamak ve daha sayamadığım birçok şey... Bunlar sizden bir şey götürmez ama size çok şey kazandırabilir MESLA SEVDİKLERİNİZİ. Geç olmadan hala daha vaktiniz varken cesur olun ve hayatı birlikte paylaşın. İlgi gösterin, sevin, oynayın, kıymet bilin. Çünkü sonra herşey için çok geç olabilir. Hayat arkamıza dönüp baktığımızda; geç kaldığımız şeyler için pişman olduğumuz zamanlarla doludur. Hayat yetiştiğin yerden başlar. Zamanında bilinmeyen kıymet, verilmeyen çiçek.. Öldükten sonra bilsenizde, mezara diksenizde fayda etmiyor. Sarılın sevdiklerinize. Her an onlardan ayrılacak ve onları bir daha göremeyecekmiş gibi. Düşünün ki; sevdikleriniz sizin Çiçeğinizdir. Çiçeğinizi sulamayı, onunla ilgilenmeyi unutmayın. Cesur olun. Hayat cesurları sever. Unutmayın bir duvar da sizi seviyor olabilir ama söylemediği sürece siz bunu bilemezsiniz. Sevin, sarılın, söyleyin. Zaman sizi sevdiklerinizden ayırmadan siz sevdiklerinize zaman ayırın...