İlişkiler

Birini sevdiğimiz zaman ayaklarımız yerden kesilir bulutların üzerinde gezinir dururuz . Yaşanması gerekenler yaşanır, bitmesi gerekirse biter . Ama biz insan olarak neden hep herşey iyiyken iyiz de, kötü bir olay yaşadığımızda ya da birşeyler bittiğinde hep karşı tarafı suçlarız? Ondan daha kötüsü olmaz ..

Yada herşey sanki hep çok kötü yaşanmış hiç güzel günler olmamış gibi anlatırız başkalarına anlatırken. İnsan olmanın doğasında olan bir durum mu ? Yoksa kişinin kendini haklı görme kendi vicdanını rahtalatması için bulduğu bir yöntem mi bu ?

Şöyle bir bakıyorum da insanlara gerçekten yaranabilmek sanırım mümkün değil. Çünkü herkes birşeyler iyi olduğunda işler yolunda ve mükkmel , fakat istemediğimiz bir durumla karşı karşıya kaldığımız takdirde bizden kötüsü olmuyor . Hani insanı 40 gün sırtında taşırsın 1 gün taşımazsın da hiç taşımamış olursun ya onun gibi , çok güzel örnekler vardır insanoğlunun nankörlüğünü anlatan körün gözleri açıldığında ilk kırdığı şey yıllarca ona yarenlik eden bastonudur ya işte bazı şeyler ve bazı ilişkiler de tam olarak böyledir. Amma velakkin benim diyeceğim şudur ki vefâ asaletten gelir . Ben kendi hayatımda olabildiğince vefâlı insan olmaya çalıştım. Allah bizi vefâ bilmez halden anlamaz insanlardan korusun ...