İnsan işte...

İnsan diyorum zaman zaman kaçmalı.

Rutine bağlanan günlerden, gecelerden, günlük telaşlardan,

Bilhassa kendinden...

Uzaklaşmalı, durup düşünmeli güzel günlere inancını yitirmeden.

Küçük kaçışlar yapmalı bazen, doğaya, denize en çok da kendi içine,

Neresi olduğu mühim değil...

Belki bir dağ, belki bir bağ veya ormanda bir kulübeye.

Küçük ve önemsemediğimiz şeylerdir aslında bizleri hem yaralayan hem iyileştiren..

İnsan diyorum işte kaçmalı, yeniden yeşerttiği dallarını kırmadan,

Bazen bir kelimenin açtığı yaraları, verdiği acıyı, hüznü geride bırakarak.

Arkasında bıraktıklarına dönmemeli mesela...

Önce Kendini bir göl kenarında tamir etmeli,

Bütün kırgınlıklar yığılmadan üst üste taş duvar olmadan ;

En az hasarla iyileşebilmeli

Ruhunu yaralamadan yaşamalı;

Bunca kötülüğün içinde sağlam ve sağlıklı kalabilmek için...